Soms wordt de behoefte om naar een grote stad te gaan onbedwingbaar. Waarom? Geen idee. Misschien heeft het te maken met wat de Duitsers zo treffend ‘Tapetenwechsel’ noemen, een verandering van decor. Weggaan voelt op sommige momenten als een bevrijding. Je stapt uit de dagelijkse routine in een andere wereld. Weg van alledag. 
​
Op naar Parijs! 
Volgens actrice Audrey Hepburn (1929-1993) is “Paris always a good idea”. Ze had gelijk. Parijs voelde als een perfect plan om de boel de boel te laten en me een paar dagen te laven aan ‘La Vie Parisienne’ met een hoofdrol voor het goede leven.

Het is onnodig om de loftrompet te steken over Parijs. In feite is die stad één groot cliché. Parijs is frivool, chique en magnifiek. Maar ze toont zich ook als een soort openluchtmuseum dat bijna ontoegankelijk is geworden voor mensen met een smalle beurs. Natuurlijk weet ik dat het lang niet allemaal goud is dat blinkt, dat er een onoverbrugbaar gat gaapt tussen de buitenwijken en het 16e arrondissement. De tegenstellingen zijn groot.
​
Enfin. Per TGV suisde ik Gare du Nord binnen. 
Ik ging om me over te geven aan al dat moois dat Parijs te bieden heeft.

Om niet lukraak te lopen had ik vooraf met potlood een lijstje gemaakt van plekken die ik wilde zien. Ik geniet ervan om in een stad stevige stappen te zetten. Dus aan die 10.000 ben ik ruimschoots toegekomen. Eén dag zelfs het dubbele aantal.

Hoewel die beroemde aura rondom Piaf, Brel en schrijvers en denkers als Sartre, Camus en de Beauvoir tot het verleden behoort. En ook de jazzscene anno nu niet meer is wat ze ooit was, proef je toch nog die typerende melancholie die uit de bekende chansons opstijgt. Al lopend kwamen de liedjes in mij op. Staand op de Place Dauphine hoorde ik Paris s’eveillevan Jacques Dutronc in mijn hoofd en op de Boulevard Saint-Michel kon ik het niet weerstaan om een stukje van where do you go to my lovely, van Peter Sarstedt te zingen. Parijs, zo is bekend, is een groot songbook.

Uit bewondering voor een van ‘s werelds bekendste lyrische sopranen wilde ik een bezoek brengen aan de Allée Maria-Callas aan de Avenue Georges-Mandel. Maria Callas (1923-1977) raakt in mij telkens een gevoelige snaar. Veel heb ik door de jaren heen over haar gelezen. Callas’ ongekende successen en tragische levensloop spreken tot mijn verbeelding. Als zangeres en vrouw ontroert ze me al vrijwel mijn hele leven.
 
Om nog een tijdje in de muziek te blijven had ik een kaartje weten te bemachtigen voor de ‘Philharmonie de Paris’ met de Finse sterdirigent Klaus Mäkelä op de bok en Janine Jansen als fenomenale soliste in Jean Sibelius’ ‘Concerto for Violin’. Het was fantastisch om dit concert op die bijzondere locatie mee te maken. 

Een dag later wandelde ik door het Bois de Boulogne richting de Fondation Louis Vuitton. Het was prachtig om over de diverse dakterrassen te lopen terwijl je de skyline van stad in de verte zag. 
 
Vanuit de brede boulevards rondom de Trocadero en de Place de la Concorde begaf ik me later die middag richting Madeleine en Opéra Garnier. Het verschil in beleving van de smalle kronkelige staatjes in Le Marais en de brede boulevards zoals de Boulevard Haussmann met de grote appartementenblokken en ruime elegante pleinen is groot. Dat maakt de stad juist zo boeiend. Je ervaart diverse dimensies.

Om de laatste middag in stijl af te ronden was ik naar het Centre Pompidou gegaan voor een late lunch in restaurant Georges. Vanaf het dak van het Centre Pompidou, waar het hippe restaurant is gevestigd, heb je een prachtig uitzicht over Parijs met de Eiffeltoren in de hoofdrol. Beter kun je, volgens mij, een paar dagen Parijs niet afsluiten. Parijs bleek inderdaad, zoals Audrey Hepburn al stelde, een goed idee. Nee, een geweldig idee. Parfait! 
​
Ik kom terug. Paris, Je reviens.

​Muziek is de kunstvorm bij uitstek die een gebeurtenis betekenis geeft. De grote momenten van ons leven worden daarom niet zelden met muziek omkranst. In mijn loopbaan ben ik vaak gevraagd om bij huwelijken, begrafenissen of andere belangrijke gelegenheden een passend lied ten gehore te brengen. Dat zou je zelfs mijn core business kunnen noemen, of in ieder geval een wezenlijk onderdeel van mijn beroep.

Door de jaren heen heb ik heel wat kerken van binnen gezien en meegemaakt hoe mensen met vaak betraande ogen werden meegenomen door het gezang en de klanken. Muziek geeft cachet en het tilt ons uit boven de bestaande realiteit. Pure magie.

Toen ik pas begon vond ik het zingen bij een vrolijke aanleiding, bijvoorbeeld tijdens een huwelijk of verjaardagsfeest, vele malen aangenamer dan wanneer ik moest optreden tijdens een droevige plechtigheid. Nu ik ouder ben denk ik niet meer zo in dit soort voorkeuren. Tegenwoordig ben ik me meer bewust van de impact van een lied-ongeacht de aanleiding. Feit is dat muziek altijd de waarheid verklankt en haar weg vindt naar ons blijde of droeve hart; troost biedend, steun verlenend en blijdschap schenkend.

Vaak is me gevraagd of ik na twintig jaar nu eens nooit genoeg krijg van de muziek uit The Phantom of the Opera. Telkens zeg ik daarop volmondig nee. Dit meesterwerk van A.L. Webber ligt me namelijk nog even na aan het hart als toen ik twintig geleden avond na avond, in de eerste bezetting, de hoofdrol vertolkte van Christine in Stuttgart. In deze productie van Joop van den Ende heb ik als het ware mijn eerste schreden gezet in een productie die me nooit zal vervelen en waar ik niet alleen met een goed gevoel aan terugdenk, maar die me vandaag de dag nog inspireert en ik met mij mee draag op mijn levenspad. Deze week is het precies twintig jaar geleden dat ik de première speelde.  
 
Toen ik de productie deed was ik op slag verliefd op het mystieke, romantische verhaal en de zielsverrukkende muziek. The Phantom of the Opera is vervlochten met mijn leven en carrière. Elke avond viel ik in katzwijm en met mij het 2.000 mensen tellende publiek. Door de jaren heen is de verliefdheid liefde geworden. Ware liefde, nog wel, die nooit roest. 
 
Het begon allemaal na mijn studie aan het Conservatorium in Maastricht en Fontys Muziektheater aan het Conservatorium in Tilburg. Ik wilde naar de opera, belcanto zingen. Net als mijn klasgenoten hield ook ik van popmuziek, maar echt warm liep ik voor de klassieke muziek. Ik speelde piano, zong in koren en droomde van een carrière als klassieke zangeres. Terwijl mijn vriendinnen als nachtbrakers de Zuid-Limburgse discotheken onveilig maakten, moest ik vaak verstek laten gaan vanwege repetities. Terugkijkend nam ik muziek al meteen serieus. 
 
Opera
Mijn gedrevenheid viel ook de docenten van het Conservatorium in Maastricht op. Ik werd tijdens mijn studie gecast voor diverse producties. Geregeld zong ik in Aken in het koor van de opera. Zo zag ik niet alleen een groot aantal opera’s, ik deed ook - al was het bescheiden - mee. De sfeer en de verbondenheid tussen de muzikanten, zangers en het personeel van de opera vond ik magisch.
 
Terwijl ik bezig was met mijn tentamens hing er op het prikbord op school een oproep voor de Vlaamse versie van the Phantom of the Opera. De lokroep van die productie kon ik niet weerstaan. The Phantom of the Opera van Andrew Lloyd Webber verenigt the best of both worlds: opera én musical. Waarschijnlijk zou ik elk ander aanbod voor een musical- hoe prestigieus ook, hebben laten schieten. Maar tegen the Phantom of the Opera bood ik geen weerstand.

Mijn diploma stelde ik een jaar uit. Behalve een plek in het ensemble kreeg ik ook de kans om de rol van Christine te spelen als eerste understudy in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Het ensemble en de swings hingen na iedere voorstelling in de kroeg. Ik koos voor mijn studio, want ieder moment kon de telefoon gaan met de boodschap: ‘vanavond vervang jij de hoofdrolspeelster’. Ik leerde eenzaamheid kennen, maar ik omarmde het gevoel in de hoop dat mijn Nokia 3410 met beltegoed rinkelde op mijn kamer in Antwerpen. 
 
Rol en leven werden één
Ik kende de voorstelling goed omdat één van mijn muzikale voorbeelden in dit genre- Joke de Kruijf- de voorstelling droeg in Scheveningen. Ik had die productie gezien en was meteen verkocht. Dit was de voorstelling die ik wilde doen. Het meeslepende verhaal en de hartverscheurende solo’s van Christine gingen meteen in mijn bloedbaan. Het verhaal was op mijn lijf geschreven. Ik moest dit verhaal vertellen, hoe dan ook. 
 
Na afloop van de speeltijd in Antwerpen kreeg ik de kans om mee te doen aan de productie Titantic in Amsterdam. Ik hernam de rol die Celine Purcell speelde tijdens de reprise in de RAI. In die tijd greep ik deze kans aan om te spelen en te stralen. Samen met Jon van Eerd en Danny de Munck was ik in de zomer van 2002 avond aan avond aan boord van de Titanic. In de laatste maand kreeg ik een telefoontje. Daar ging een auditie aan vooraf maar dat telefoontje heeft mijn leven veranderd. 
 
Na het behalen van mijn Conservatorium diploma, kreeg ik de unieke kans om auditie te doen voor das Phantom der Oper. In de RAI in de pauze van Titanic kreeg ik een telefoontje. Ik was gecast om als first cast Christine te spelen in het pas door Joop van den Ende geopende theater in Stuttgart. In een maand tijd verhuisde ik vanuit Amsterdam via Kerkrade naar Stuttgart. 
 
Het was hard werken. Zes keer per week speelde ik de rol, bijna drie jaar lang. Niet alleen de voorbereiding vergde veel, ook het gefocust blijven was iets wat moest blijven. Het publiek betaalde toen al honderd euro voor een ticket. Ik was als het ware vierentwintig uur per dag zeven dag per week Christine. Rol en leven waren één en dezelfde persoon geworden. Joop van den Ende was er ook vaak om met eigen ogen te zien op welke wijze deze enorme productie gestalte kreeg. 
 
Zo’n productie is in beton gegoten. Elke dag doe je exact hetzelfde en geef je als artiest en medewerker van zo’n theater alles wat je in huis hebt. Je kunt het vergelijken met topsport. Zonder ijzeren discipline is het onmogelijk een dergelijke productie te draaien. Tijd voor een sociaal leven is er nauwelijks. Er is enkel de company en die bijzondere muziek.

Gerijpte liefde
Veel heb ik geleerd in de honderden voorstellingen die ik speelde. Die tijd ligt achter me, maar de herinnering koester ik. Muzikaal bewandelde ik daarna andere wegen. Ik wilde weg uit die vaste structuur van een musicalproductie. Zo nu en dan verleende ik medewerking aan een opera, zoals aan Don Giovanni van Mozart. Ook wilde ik mijn eigen programma’s maken. Om te groeien moet je je soms losmaken en met vallen en opstaan je eigen pad bewandelen. 
 
Nog met enige regelmaat zing ik tijdens concerten in binnen-en buitenland het repertoire uit The Phantom of the Opera. De muziek is door de jaren met me meegegroeid. De zeggingskracht is zelfs voor mij nog groter geworden. Als vrouw, moeder maar ook als zangeres heb ik me ontwikkeld. Hierdoor komt de muziek anders bij me binnen en kan ik er betekenislagen in aanbrengen die ik als jonge vrouw van 24 niet voelde. Je moet liefde hebben gegeven maar ook verloren om met volle overtuigingskracht de magie van de liefde te kunnen bezingen.

Muziek die het in zich heeft om met je mee te groeien en bloeien gaat nooit vervelen. De verliefdheid wist zich te bestendigen en werd liefde. Gerijpte liefde.
 
Klassiek
Na twintig jaar hebben het verhaal, de enscenering en de muziek niets van hun glans verloren. Musicals -met alle respect- komen en gaan. Sommige producties deinen mee op de golven van modes en hypes. De meeste musicals zijn bedoeld als amusant, entertainment. Niets mis mee. Juist integendeel. Maar net als producties als West Side Story, Les Misérables, A Chorus Line en Evita is The Phantom of the Opera van een diepere betekenis. Het is een productie die beklijft, die bij je blijft en die met recht als klassiek mag worden bestempeld. 
 
Ik ben er trots op dat ik mede dankzij The Phantom of the Opera tot diepere inzichten over het leven, de liefde en de muziek ben gekomen. ​

Complexe schoonheid en blijvende liefde

​Er klopt veel niet in Italië. Maar toch is het voor mij een onweerstaanbaar land. 
Je leest over de opkomst van extreme partijen, discriminatie van minderheden en een vijandige houding tegenover vluchtelingen. Allemaal waarheden voor wie het nieuws volgt. Maar als je er zo vaak te gast bent dat je er inmiddels vrienden hebt die voelen als familie, ligt dit allemaal wat ingewikkelder. 
 
Italië belichaamt voor mij een grote tegenstrijdigheid. En het is juist dát gegeven dat het land voor mij zo fascinerend maakt. Ik raak bedwelmd door de schoonheid van de natuur, door de culinaire verfijning en de oorstrelende muziek. 

Italië is een kunstwerk.
Het hoge en het lage, de verfijning en het platte. Volksmuziek en belcanto. Alles vloeit samen in Italië. Theater en muziek ervaar je er niet alleen in het theater of in de kerk, maar vooral ook op straat. Ik heb mijn liefde voor Sicilië nooit onder stoelen of banken gestoken. Al jaren kom ik er om concerten te geven en vrienden te bezoeken die ik inmiddels als familie beschouw. 
 
Wat me zo aanspreekt op Sicilië? Het is waarschijnlijk die mengeling van die cultuurinvloeden, het samengaan van het volkse en het verhevene en de aanwezigheid van warmte tussen de mensen. Maar ook het mysterieuze dat het eiland omgeeft spreekt tot mijn verbeelding.
 
Ik ben beslist niet blind voor wat niet goed is. Maar als het om Italië gaat, koester ik mijn naïviteit met liefde. Voor mij blijft het hét land waar de citroenen groeien, de zon overvloedig schijnt en waar de mensen lief zijn. Ik weet dat het anders is, dat deze idylle niet bestaat. Maar Italië en in mijn geval Savoca, komt het dichtst bij een droom die ik graag blijf dromen.
 
Italië is een kunstwerk. Niet altijd mooi. Niet altijd te bevatten. Maar voor mij onweerstaanbaar. 
 
Janine  

Luister naar dit prachtige lied en reis met mij mee naar mijn geliefde Italië.

Aan de vooravond van het nieuwe culturele seizoen, kijk ik kort terug op mijn muzikale zomer tijdens het Wereld Muziek Concours.
 
Na de pandemie vond er, na een jaar uitstel, weer een editie plaats van dit internationale vierjaarlijkse festival van de blaasmuziek in Kerkrade. Ik ben trots dat ik op dat podium een muzikale bijdrage heb mogen leveren.
 
Dat begon voor mij met de sfeervolle eucharistieviering in ‘the open air’ op de markt in Kerkrade, een mooi moment om in de buitenlucht op een vol marktplein het Ave Maria te zingen.

Dit nummer nam ik op voor mijn album 'Contradictions', het is een verhaal gevuld met drama, een verhaal van alle tijden.  

Haar vader wil haar uithuwelijken, maar zij kiest voor haar vrijheid. Ze verlaat het huis ouderlijk huis en vertrekt naar de bergen om samen te zijn met de man van haar dromen. Heen en weer geslingerd tussen emoties van verdriet en geluk valt haar zwaar. 

Een verhaal dat met het juiste beeld nog beter tot zijn recht komt. Daarom koos ik ervoor om juist dit lied in een videoclip op te nemen.

Italiaanse songtekst:
- La Wally
Ebbene? ... N'andrò lontana,
come va l'eco della pia campana,
là, fra la neve bianca;
là, fra le nubi d'or;
là, dov'è la speranza, la speranza
il rimpianto, il rimpianto, e il dolor!
O della madre mia casa gioconda,
la Wally n'andrà da te,
da te lontana assai,
e forse a te, e forse a te,
non farà mai più ritorno,
nè più la rivedrai!
mai più, mai più!
N'andrò sola e lontana,
come l'eco è della pia campana,
là, fra la neve bianca;
n'andrò, n'andrò sola e lontana!
e fra le nubi d'or!

Engelse vertaling:
- Wally
Well then? I'll go far away, as goes the echo from the pious bell there, amid the white snow; there, amid the golden clouds; there, where hope is, hope, regret, regret, and sorrow!
O my mother's joyous house, Wally will go away from you, from you so far away and perhaps to you, perhaps to you never she will return, nor you will see her again! nevermore, nevermore!
I'll go alone and far away, as is the echo of the pious bell, there, amid the white snow; I'll go, I'll go alone and far away! and amid the golden clouds

De video namen we op bij Landgoed Altenbroek in 's Gravenvoeren België. 

The Godfather komt in lijstjes vaak naar voren als de beste film ooit gemaakt. Ook de andere twee delen uit deze trilogie over de familie Corleone uit Sicilië worden genoemd als hoogtepunten uit de filmgeschiedenis. Het eerste deel viert dit jaar zijn vijftigste verjaardag. Dat heugelijke feit wordt terecht gevierd in tal van bioscopen over de wereld. Het was deze film, waarin ook de muziek onvergetelijk is, die mij inspireerde tot het album Contradictions. Ik ging naar Sicilië om Italiaans te leren, de locaties uit de film te bezoeken en vond er vriendschap en liefde voor dat mooie eiland waar niets is wat het lijkt. 
 
Over die films is veel geschreven. Ook over de muziek, met die bekende soundtrack die vrijwel iedereen kan mee neuriën, is al zoveel verteld. Onlangs heb ik de drie delen weer eens bekeken. Telkens lijkt het of ik die films voor het eerst zie. Ik geloof dat alles wat betekenis heeft zich elke keer opnieuw openbaart. Dat geldt voor alle goede kunst, boeken, muziek en films. Maar is ook van toepassing op plaatsen. Ongeacht hoe vaak je ergens bent geweest kun je toch weer overvallen worden door de schoonheid die zich onaangekondigd toont. In mijn geval is de muziek zo’n plek waar ik altijd verwonderd raak, die me ontroert, troost biedt en vreugde schenkt. 
 
Sinds ik in 2015 voor het eerst naar Taormina vertrok voor een taalreis ben ik verliefd geworden op Sicilië. Toen ik op een dag besloot met een taxi naar Savoca in de provincie Messina te gaan om onder andere de kerk te bezoeken die in de film te zien is, ben ik in de ban geraakt van de schoonheid van die omgeving. Maar het is niet alleen de schoonheid van het landschap dat in mij een gevoelige snaar raakt. Het zijn vooral de mensen die ik er heb ontmoet en die ik ondertussen als mijn tweede familie beschouw. Ik leerde er Vittorio kennen die me als oudere gentleman onder zijn hoede nam en me de omgeving liet zien. Door de ogen van de mensen die ergens wonen kun je zelf meer zien dan de toerist, daar ben ik zeker van. Vittorio is in de leeftijd van mijn ouders en hij runt er een hotel. Over het goede leven, met wijn, spijs, kunst en muziek kun je hem niets wijs maken. Over vriendschap en warme familiebanden evenmin.
 
De laatste jaren heb ik op het eiland vaak optredens gegeven. Steeds was dat een muzikaal feest. Telkens zingend in dat decor van die bijzondere film. De banden zijn er sterk. Familiebanden, zoals in de film te zien, blijken onverbrekelijk. Loyaliteit en vriendschap schrijft men er met hoofdletters. 
 
De tijden zijn veranderd, maar de sfeer, dat gevoel, is onaangetast. Het pure van die gemeenschap waarin men samen lacht, huilt, eet en drinkt is iets waar ik geen weerstand tegen kan bieden. Maar de samenleving is daar ook tot op zekere hoogte gesloten, zeker voor buitenstaanders die enkel de lachende gezichten zien. Het duurt een tijdje voor je opgenomen wordt. Pas als je mensen kent en vriendschap sluit is het mogelijk binnen te treden in wat voor velen verborgen blijft. Je leert elkaar kennen en opent elkaars gesloten kern. Muziek is in zekere zin de beste notenkraker. Want muziek breekt dwars door de harde kern van mensen heen. Door muziek begrijpen we elkaar.
 
Mijn album Contradictions heeft daar in dat mooie Savoca als idee vorm gekregen. Zeker toen ik de Godfather weer eens bekeek nadat ik er was geweest werd me duidelijk dat tegenstrijdigheden interessant zijn. In de film, dat geldt voor alle drie de delen, speelt de schoonheid, de liefde en de loyaliteit naar de familie een even grote rol als het gewelddadige, het weerzinwekkende. Liefde en dood staan tegenover elkaar. Uiteraard minder spectaculair dan regisseur Francis Ford Coppola in die schitterende films laat zien, spelen tegenstrijdigheden ook in ons leven van alle dag een belangrijke rol. De mens is van nature niet rechtlijnig, maar vooral tegenstrijdig. Die tegenstrijdigheden geven het leven, soms al schurend, glans. 
 
In de film slaagt componist Nino Rota er op weergaloze wijze in deze tegenstrijdigheid te vangen. Die soms mierzoete melodie wordt als een sierlijke strik gebonden om het drama dat zich in de film afspeelt. De melodie met die hoge violen en mandolines geeft contrast, diepte. Als je echter goed luistert dan is de tragedie in die melodie al hoorbaar. Iets wat zo lieflijk klinkt kan niet zonder een tegenkracht. Het klinkt te mooi om waar te zijn. En wat blijkt? Het is niet waar. Het noodlot slaat toe, zoals dat altijd gebeurt.
 
Met een hoofd vol indrukken ben ik met pianist Cor Bakker aan de slag gegaan om juist die tegenstrijdigheid te vangen. Als iemand het wezen van de muziek kent, dan wel Cor. Intuïtief voelden we elkaar aan. Parla Più Piano uit The Godfather draagt in de live-versie die Cor en ik speelden voor L1 TV die contradictie in zich. De piano klinkt tegelijk opbeurend als ook dreigend. Met die tegenstrijdigheid in ons beider gedachten hebben we dit liedje, dat ook op het album staat, gebracht.
 
Als eerbetoon aan die prachtige film en als terugblik op de totstandkoming van mijn album Contradictions volgt hier Parla Più Piano.

Toen veel stilviel vanwege de pandemie heb ik de laatste hand gelegd aan mijn album Contradictions. Afgelopen september wist ik het album op de valreep van een nieuwe lockdown met een optreden in de Maastrichtse Muziekgieterij te presenteren. Uiteraard koesterde ik de hoop dat ik Contradictions onder een gunstiger gesternte kon lanceren en dat er een aantal concerten op zouden volgen. Maar het werd weer stil.
 
Talent voor zwaarmoedigheid bezit ik niet en ben dus niet bij de pakken gaan neerzitten. Ineens was er ruimte in mijn agenda om projecten die waren blijven liggen op te pakken. En zo kijk toch terug op een in muzikaal opzicht enerverend 2021. De naargeestigheid van de virusberichtgeving ben ik muzikaal te lijf gegaan. Dat is immers het enige wat ik als zangeres kan doen.
 
Het creëren van mijn album gaf mij afgelopen jaar veel verlichting en voldoening. Contradictions is de weergave van een driejarige zoektocht naar het juiste geluid en het passende repertoire. De weg was lang en soms zwaar, maar het resultaat maakt voor mij deze muzikale reis meer dan de moeite waard. Het album leidde ook tot een aantal inspirerende samenwerkingen-bijvoorbeeld met pianist Cor Bakker en met haute couturier Addy van den Krommenacker.
 
Het behoeft geen uitleg dat het maken van een album, in een tijd waarin streaming en Spotify de toon zetten, nooit winstgevend kan zijn. En aangezien de geplande optredens ook nog wegvielen was het in economisch opzicht geen jaar om in te lijsten. Toch had ik het werken aan het album en het presentatieconcert voor geen goud willen missen. Ik heb juist in deze tijd ervaren hoe essentieel muziek voor me is. Ook mooi dat de reacties zo positief waren. Kennelijk raakte het album bij sommige mensen een gevoelige snaar.
 
Ik sta alvast in de startblokken om in 2022 op te treden. Niets is immers mooier dan samen met een publiek meegevoerd te worden in de klankwereld van de muziek. Maar we moeten nog even geduld hebben.
 
Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien en wens iedereen een gelukkig, gezond en muzikaal 2022!
 
Lieve groet,
Janine

Voor de presentatie van mijn album ‘Contradictions’ en een artikel in Chapeau magazine had ik natuurlijk ook mooie foto’s nodig. Het perfecte plaatje komt niet zomaar tot stand en daarom plande ik een shoot met fotograaf Hugo Thomassen en vroeg ik Addy van den Krommenacker om mijn styling te doen. Het werd een ontzettend leuke dag waarop heel veel foto’s gemaakt werden.

​Hieronder zie je hoe je deze mooie plaatjes tot stand kwamen en ook een aantal foto's die uiteindelijk niet gebruikt werden. En jullie dus waarschijnlijk nog niet eerder gezien hebben.