Dit nummer nam ik op voor mijn album 'Contradictions', het is een verhaal gevuld met drama, een verhaal van alle tijden.  

Haar vader wil haar uithuwelijken, maar zij kiest voor haar vrijheid. Ze verlaat het huis ouderlijk huis en vertrekt naar de bergen om samen te zijn met de man van haar dromen. Heen en weer geslingerd tussen emoties van verdriet en geluk valt haar zwaar. 

Een verhaal dat met het juiste beeld nog beter tot zijn recht komt. Daarom koos ik ervoor om juist dit lied in een videoclip op te nemen.

Italiaanse songtekst:
- La Wally
Ebbene? ... N'andrò lontana,
come va l'eco della pia campana,
là, fra la neve bianca;
là, fra le nubi d'or;
là, dov'è la speranza, la speranza
il rimpianto, il rimpianto, e il dolor!
O della madre mia casa gioconda,
la Wally n'andrà da te,
da te lontana assai,
e forse a te, e forse a te,
non farà mai più ritorno,
nè più la rivedrai!
mai più, mai più!
N'andrò sola e lontana,
come l'eco è della pia campana,
là, fra la neve bianca;
n'andrò, n'andrò sola e lontana!
e fra le nubi d'or!

Engelse vertaling:
- Wally
Well then? I'll go far away, as goes the echo from the pious bell there, amid the white snow; there, amid the golden clouds; there, where hope is, hope, regret, regret, and sorrow!
O my mother's joyous house, Wally will go away from you, from you so far away and perhaps to you, perhaps to you never she will return, nor you will see her again! nevermore, nevermore!
I'll go alone and far away, as is the echo of the pious bell, there, amid the white snow; I'll go, I'll go alone and far away! and amid the golden clouds

De video namen we op bij Landgoed Altenbroek in 's Gravenvoeren België. 

The Godfather komt in lijstjes vaak naar voren als de beste film ooit gemaakt. Ook de andere twee delen uit deze trilogie over de familie Corleone uit Sicilië worden genoemd als hoogtepunten uit de filmgeschiedenis. Het eerste deel viert dit jaar zijn vijftigste verjaardag. Dat heugelijke feit wordt terecht gevierd in tal van bioscopen over de wereld. Het was deze film, waarin ook de muziek onvergetelijk is, die mij inspireerde tot het album Contradictions. Ik ging naar Sicilië om Italiaans te leren, de locaties uit de film te bezoeken en vond er vriendschap en liefde voor dat mooie eiland waar niets is wat het lijkt. 
 
Over die films is veel geschreven. Ook over de muziek, met die bekende soundtrack die vrijwel iedereen kan mee neuriën, is al zoveel verteld. Onlangs heb ik de drie delen weer eens bekeken. Telkens lijkt het of ik die films voor het eerst zie. Ik geloof dat alles wat betekenis heeft zich elke keer opnieuw openbaart. Dat geldt voor alle goede kunst, boeken, muziek en films. Maar is ook van toepassing op plaatsen. Ongeacht hoe vaak je ergens bent geweest kun je toch weer overvallen worden door de schoonheid die zich onaangekondigd toont. In mijn geval is de muziek zo’n plek waar ik altijd verwonderd raak, die me ontroert, troost biedt en vreugde schenkt. 
 
Sinds ik in 2015 voor het eerst naar Taormina vertrok voor een taalreis ben ik verliefd geworden op Sicilië. Toen ik op een dag besloot met een taxi naar Savoca in de provincie Messina te gaan om onder andere de kerk te bezoeken die in de film te zien is, ben ik in de ban geraakt van de schoonheid van die omgeving. Maar het is niet alleen de schoonheid van het landschap dat in mij een gevoelige snaar raakt. Het zijn vooral de mensen die ik er heb ontmoet en die ik ondertussen als mijn tweede familie beschouw. Ik leerde er Vittorio kennen die me als oudere gentleman onder zijn hoede nam en me de omgeving liet zien. Door de ogen van de mensen die ergens wonen kun je zelf meer zien dan de toerist, daar ben ik zeker van. Vittorio is in de leeftijd van mijn ouders en hij runt er een hotel. Over het goede leven, met wijn, spijs, kunst en muziek kun je hem niets wijs maken. Over vriendschap en warme familiebanden evenmin.
 
De laatste jaren heb ik op het eiland vaak optredens gegeven. Steeds was dat een muzikaal feest. Telkens zingend in dat decor van die bijzondere film. De banden zijn er sterk. Familiebanden, zoals in de film te zien, blijken onverbrekelijk. Loyaliteit en vriendschap schrijft men er met hoofdletters. 
 
De tijden zijn veranderd, maar de sfeer, dat gevoel, is onaangetast. Het pure van die gemeenschap waarin men samen lacht, huilt, eet en drinkt is iets waar ik geen weerstand tegen kan bieden. Maar de samenleving is daar ook tot op zekere hoogte gesloten, zeker voor buitenstaanders die enkel de lachende gezichten zien. Het duurt een tijdje voor je opgenomen wordt. Pas als je mensen kent en vriendschap sluit is het mogelijk binnen te treden in wat voor velen verborgen blijft. Je leert elkaar kennen en opent elkaars gesloten kern. Muziek is in zekere zin de beste notenkraker. Want muziek breekt dwars door de harde kern van mensen heen. Door muziek begrijpen we elkaar.
 
Mijn album Contradictions heeft daar in dat mooie Savoca als idee vorm gekregen. Zeker toen ik de Godfather weer eens bekeek nadat ik er was geweest werd me duidelijk dat tegenstrijdigheden interessant zijn. In de film, dat geldt voor alle drie de delen, speelt de schoonheid, de liefde en de loyaliteit naar de familie een even grote rol als het gewelddadige, het weerzinwekkende. Liefde en dood staan tegenover elkaar. Uiteraard minder spectaculair dan regisseur Francis Ford Coppola in die schitterende films laat zien, spelen tegenstrijdigheden ook in ons leven van alle dag een belangrijke rol. De mens is van nature niet rechtlijnig, maar vooral tegenstrijdig. Die tegenstrijdigheden geven het leven, soms al schurend, glans. 
 
In de film slaagt componist Nino Rota er op weergaloze wijze in deze tegenstrijdigheid te vangen. Die soms mierzoete melodie wordt als een sierlijke strik gebonden om het drama dat zich in de film afspeelt. De melodie met die hoge violen en mandolines geeft contrast, diepte. Als je echter goed luistert dan is de tragedie in die melodie al hoorbaar. Iets wat zo lieflijk klinkt kan niet zonder een tegenkracht. Het klinkt te mooi om waar te zijn. En wat blijkt? Het is niet waar. Het noodlot slaat toe, zoals dat altijd gebeurt.
 
Met een hoofd vol indrukken ben ik met pianist Cor Bakker aan de slag gegaan om juist die tegenstrijdigheid te vangen. Als iemand het wezen van de muziek kent, dan wel Cor. Intuïtief voelden we elkaar aan. Parla Più Piano uit The Godfather draagt in de live-versie die Cor en ik speelden voor L1 TV die contradictie in zich. De piano klinkt tegelijk opbeurend als ook dreigend. Met die tegenstrijdigheid in ons beider gedachten hebben we dit liedje, dat ook op het album staat, gebracht.
 
Als eerbetoon aan die prachtige film en als terugblik op de totstandkoming van mijn album Contradictions volgt hier Parla Più Piano.

Toen veel stilviel vanwege de pandemie heb ik de laatste hand gelegd aan mijn album Contradictions. Afgelopen september wist ik het album op de valreep van een nieuwe lockdown met een optreden in de Maastrichtse Muziekgieterij te presenteren. Uiteraard koesterde ik de hoop dat ik Contradictions onder een gunstiger gesternte kon lanceren en dat er een aantal concerten op zouden volgen. Maar het werd weer stil.
 
Talent voor zwaarmoedigheid bezit ik niet en ben dus niet bij de pakken gaan neerzitten. Ineens was er ruimte in mijn agenda om projecten die waren blijven liggen op te pakken. En zo kijk toch terug op een in muzikaal opzicht enerverend 2021. De naargeestigheid van de virusberichtgeving ben ik muzikaal te lijf gegaan. Dat is immers het enige wat ik als zangeres kan doen.
 
Het creëren van mijn album gaf mij afgelopen jaar veel verlichting en voldoening. Contradictions is de weergave van een driejarige zoektocht naar het juiste geluid en het passende repertoire. De weg was lang en soms zwaar, maar het resultaat maakt voor mij deze muzikale reis meer dan de moeite waard. Het album leidde ook tot een aantal inspirerende samenwerkingen-bijvoorbeeld met pianist Cor Bakker en met haute couturier Addy van den Krommenacker.
 
Het behoeft geen uitleg dat het maken van een album, in een tijd waarin streaming en Spotify de toon zetten, nooit winstgevend kan zijn. En aangezien de geplande optredens ook nog wegvielen was het in economisch opzicht geen jaar om in te lijsten. Toch had ik het werken aan het album en het presentatieconcert voor geen goud willen missen. Ik heb juist in deze tijd ervaren hoe essentieel muziek voor me is. Ook mooi dat de reacties zo positief waren. Kennelijk raakte het album bij sommige mensen een gevoelige snaar.
 
Ik sta alvast in de startblokken om in 2022 op te treden. Niets is immers mooier dan samen met een publiek meegevoerd te worden in de klankwereld van de muziek. Maar we moeten nog even geduld hebben.
 
Ik hoop jullie allemaal snel weer te zien en wens iedereen een gelukkig, gezond en muzikaal 2022!
 
Lieve groet,
Janine

Voor de presentatie van mijn album ‘Contradictions’ en een artikel in Chapeau magazine had ik natuurlijk ook mooie foto’s nodig. Het perfecte plaatje komt niet zomaar tot stand en daarom plande ik een shoot met fotograaf Hugo Thomassen en vroeg ik Addy van den Krommenacker om mijn styling te doen. Het werd een ontzettend leuke dag waarop heel veel foto’s gemaakt werden.

​Hieronder zie je hoe je deze mooie plaatjes tot stand kwamen en ook een aantal foto's die uiteindelijk niet gebruikt werden. En jullie dus waarschijnlijk nog niet eerder gezien hebben. 

Soms vraag ik me af: kies ik de muziek of kiest de muziek mij? Wat ik bedoel is dat sommige muziek onbewust op mijn pad komt terwijl andere het gevolg is van een bewuste keuze. Mijn interesse, zeg gerust passie, voor de Italiaanse opera bracht me naar het klassieke repertoire met een hoofdrol voor belcanto. Vanuit die fascinatie kwamen er andere stijlen op mijn pad. Ook ging ik zelf op avontuur en ontdekte gaandeweg nieuwe muzikale trajecten.
 
De Spaanse Zarzuela is een mooi voorbeeld van muziek die op mijn pad kwam, van muziek die mij als het ware heeft gekozen.

Hoewel ik geboeid ben door de cultuur van het hele Middellandse Zeegebied was Spanje tot een paar jaar geleden op muziekgebied voor mij een betrekkelijk onbekend land. Natuurlijk kende ik de grote zangers van Spanje en ook een aantal componisten waren mij niet onbekend, maar door de bank genomen vormde het land voor mij een blinde vlek.
 
Het was een aantal jaar geleden dat toenmalig WMC-voorzitter (en huidig voorzitter van Festival Vocallis) Reg van Loo mij attent maakte op een aantal prachtige Zarzuela’s, Spaans operette en operagenre. Die liederen gingen meteen mijn bloedbaan in. Muziek die uit het leven gegrepen is. Alle thema’s die ons leven bepalen, komen in die muziek voorbij. Liefde, hartstocht, maar ook ontgoocheling, verdriet en hoop. Universele onderwerpen.
 
Terwijl het Italiaans als taal vaak een zweem heeft van frivoliteit, lijkt het Spaans serieuzer. Geen taal voor de lachebek, zo lijkt het. Serieuze emoties. Ooit hoorde ik iemand zeggen dat Italië het land is van operazangers en Spanje van stierenvechters. Kunst staat tegenover “levensmoed”. Natuurlijk zijn dit clichés en is de werkelijkheid weerbarstiger dan voorgesteld in beelden van opera of de arena voor de toreadors. Toch herken ik iets van dit beeld. Het Italiaans heeft de neiging mij in zijn vederlichtheid als het ware op te tillen, terwijl het Spaans aards van karakter is. Bij Spaanse muziek ervaar ik de aarde heel direct. Neem de flamenco. Je hoort in de dans voortdurend het ritmische voetgestamp.
 
De zangerigheid van het Italiaans, neem een woord als ‘amore’ klinkt in het Spaans directer, korter, harder meer ‘in your face’: ‘amor’. Hetzelfde woord in twee talen. Niet eens zo verschillend qua spelling, maar een wereld van verschil als je het zingt.
 
In 2017 mocht ik samen met de Spaanse harmonie…”la Armónica Buñol" met dirigent David Fiuza, uit Valencia tijdens het Wereld Muziek Concours een optreden verzorgen met Zarzuela’s.  Ik had de liedjes voorbereid met mijn zangpedagoge Gemma Visser en ook samengewerkt met een Spaanse taalcoach. Voor mij is het van belang te weten wat ik zing. Bovendien verdienen de teksten van Zarzuela’s doorgaans enige aandacht want ze zijn poëtisch en to the point.
 
Zarzuela’s volgen muzikaal een grillig parcours met soms onverwachte tempowisselingen en veranderingen van luidsterkte; van hard naar pianissimo. Zarzuela’s zijn ook in muzikaal opzicht schatplichtig aan het leven en verlopen soms onverwacht. De muziek is spannend in haar onvoorspelbaarheid. Als je zingt lijkt het voor het publiek alsof het vanzelf gaat. Maar de liederen zijn voor orkest en solist juist zeer complex. Het zijn liedjes van een bedrieglijke eenvoud. Om ze goed te zingen moet je bij de les blijven. Die concentratieslag staat echter het zangplezier geenszins in de weg.
 
Het zingen van Zarzuela’s brengt me veel genot. Al zingend lijkt het alsof ik de bezongen gemoedstoestanden daadwerkelijk voel. Een Zarzuela kun je niet op halve kracht zingen, die vergt alles wat je in huis hebt.
 
Afgelopen zondag 24 oktober zong ik met koninklijke Harmonie van Thorn onder leiding van Jan Cober drie Zarzuela’s in de HUB in Kerkade. Niet alleen het optreden was voor mij een bijzondere ervaring ook de weg ernaartoe was speciaal. De liedjes lieten zich niet meteen bedwingen. Het kostte tijd om ze te benaderen, ze als het ware te doorgronden. 
 
Tijdens het optreden viel alles op zijn plek. Muziek en publiek smolten samen in die bijzonder klanken. De ontlading na een programma met Zarzuela’s is groot, wellicht groter dan bij veel ander repertoire. Dat komt, denk ik, omdat ik een weg moet afleggen om de liedjes te kunnen brengen. Een boeiende weg, dat wel. Het zijn optredens met liederen die je veel over jezelf leren. Muziek als een avontuurlijke reis.
 
Na het optreden van afgelopen zondag meende ik de conclusie te kunnen trekken dat de Zarzuela mij heeft gevonden. En dat vervult me met veel plezier. Ik begrijp nu, beter dan jaren geleden, waar deze muziek om draait. In zekere zin ben ik ontvankelijker geworden voor de magie en de zeggingskracht van de muziek. De wijsheid van de muziek sijpelt mijn leven in. Iets mooiers bestaat er voor mij als zangeres niet.
 
Janine Kitzen