Maria Callas - Angelina Jolie

Al jarenlang ben ik gefascineerd door het leven en de carrière van operadiva Maria Callas. Haar levensverhaal kent alle ingrediënten van een klassieke opera: triomf en tragedie, liefde en verraad, een stem die hemel en aarde verenigde, een vrouw die zichzelf verloor in de echo van haar eigen roem. De film Maria van de Chileense regisseur Pablo Larraín toont deze tragiek op indringende wijze. Het is geen biopic in de klassieke zin, maar een portret in licht en schaduw, een melancholische ode aan een vrouw die een mythe werd.

Angelina Jolie kruipt overtuigend in haar huid. De film kruipt ónder je huid. Je ziet Callas in haar teruggetrokken leven in haar Parijse appartement aan de Avenue Georges Mandel. Een stille enclave met slechts haar twee poedels en haar huishoudster en butler als gezelschap. Maar stilte is nooit stil. Haar gedachten zijn oorverdovend: hallucinaties en flashbacks katapulteren haar terug naar de hoogtepunten en nachtmerries van haar bestaan. We zien haar grote liefde, de Griekse scheepsmagnaat Aristoteles Onassis. Zijn verraad. Haar euforie op het podium. Haar angsten achter de schermen.
 
Ik heb bewondering voor de manier waarop Angelina Jolie gestalte geeft aan La Divina. Ze heeft zichtbaar hard gewerkt om de zangpartijen onder de knie te krijgen. Wanneer ze repeteert, horen we in een aantal fragmenten een intrigerende mix van Callas en Jolie. Ze zet de vervallen zangeres geloofwaardig neer. Maar de grote partijen – de triomfen – blijven onmiskenbaar enkel en alleen Callas. En toch, wat de actrice heeft bereikt, is uitzonderlijk. Niet alleen in geluid, maar vooral in présence. De manier waarop ze haar ademhaling controleert, hoe haar kaak zich spant, haar ogen zich verliezen in het ongrijpbare – het is alsof ze de geest van Callas tastbaar maakt.

We zien een vrouw die haar stem kwijt is. Een vrouw die verslaafd is aan slaappillen en herinneringen. In haar fantasie is ze nog altijd de glorieuze zangeres van weleer, in werkelijkheid is ze een wrak. Ze mist de aanbidding. Ze is eenzaam. Jolie laat dat op een hartverscheurende manier zien. De film raakte me, ontroerde me. Als klassiek zangeres ken ik de extase van zingen, de symbiose met een rol, de betovering van het moment. Maar ook de angst voor verval, de knagende onzekerheid: ‘Zal mijn stem mij ooit in de steek laten?’

Bij wijze van eerbetoon heb ik eens voor haar appartement in Parijs gestaan. Tranen welden op. De ontroering komt niet alleen wanneer ik haar hoor, maar ook wanneer ik denk aan haar leven. Op 16 september 1977 stierf Maria Callas, slechts 53 jaar oud. Officieel was de doodsoorzaak een hartaanval. Maar wie haar geschiedenis kent, weet dat haar hart al veel eerder gebroken was.

---

In de kunst – en dus ook in de zangkunst – gaat het niet om de vraag wie de beste is. Het gaat om zeggingskracht. Om het vermogen om de ziel van een ander te raken. Callas had die zeggingskracht. En Angelina Jolie heeft overtuigingskracht. De één in de huid van de ander levert een film op die beklijft, die pijn doet, die schoonheid blootlegt in haar meest rauwe vorm.
 
Ga kijken.
 
Janine