JANINE KITZEN ZOEKT DE GRENZEN OP

​Ze zong twee jaar lang de sterren van de hemel in een hoofdrol van The Phantom of the Opera in het Duitse Stuttgart. Nu geeft ze met de cd My Musical Diary haar visitekaartje af voor de musical- en operaliefhebbers. Janine Kitzen uit Kerkrade blijft de grenzen van de klassieke zang op zoeken. 

Sinds enige maanden heeft ze haar stekkie gevonden in Maastricht. Na jarenlang in België, Nederland en Duitsland als een soort nomade van plek naar plek te trekken, heeft ze een eigen ‘thuis’ gecreëerd. In de stad waar ze als jong meisje voor de eerste maal het conservatorium binnenliep om een zangcarrière in de klassieke hoek te beginnen, heeft ze naar eigen zeggen een aangenaam appartement weten te scoren. Toch gaat ze vaak richting haar geboortestad Kerkrade. Naar pap en mam. „Daar heb ik nog steeds mijn eigen hoekje. Met mijn muziekarchief en nog belangrijker, mijn piano. In Maastricht staat weliswaar een elektronische, maar die kan qua geluid echt niet op tegen de authentieke. Als ik stukken instudeer, dan begeleid ik mezelf het liefste op de piano bij mijn ouders.”

Janine Kitzen. Net 28 jaar. Twintig jaar geleden komt ze voor het eerst in aanraking met die piano. Al gauw heeft ze de smaak te pakken. Klassieke muziek heeft haar grote interesse, terwijl haar leeftijdgenoten zich al rap op de hiphop en house storten. Tijdens haar middelbare schooltijd weet ze het. Ze gaat voor een klassieke zangopleiding. Wil haar gouden keeltje niet voor zich houden en het liefst gaan schitteren op allerlei podia in binnen- en buitenland. Op haar vijftiende zingt ze dan ook al op huwelijks- en begrafenismissen. „En hoewel ik ook natuurlijk wel eens de Peppermill indook, leefde ik niet van weekend naar weekend qua stappen. Ik ging net zo lief naar een mooi concert.” Ze is bijna twintig en zit dan al drie jaar op het conservatorium als er in de school een plakkaat hangt waarop aspirant-zangers en -zangeressen worden opgeroepen voor een auditie van The Phantom of the Opera, die gaat draaien in Antwerpen. Janine gaat in op de invitatie en wordt tot haar grote verbazing, maar ook plezier, gecontracteerd als understudy (vervangster), van de hoofdrolspeelster. Ze mag een pauze van een jaar inlassen op de Maastrichtse school. „De mensen op het conservatorium hebben me in die tijd enorm gesteund. De leraren zijn zelfs komen kijken en hebben me alle vrijheid gegeven.”

Na die ervaring in de Belgische havenstad maakt Janine snel haar opleiding af. Daarna kwam al snel de vraag: wat nu? „Ik ben daarna naar het Muziektheater in Tilburg gegaan om dans- en acteerlessen te nemen. Daar heb ik enorm veel geleerd.”

Janine zegt dat wat haar betreft klassiek zingen méér is dan alleen je zangtechniek tonen. „Ik wil de mensen in de zaal laten voelen wat ik zing. Met die dansen acteerlessen ging ik me nog meer in de teksten verdiepen. Ik probeer ze dusdanig uit te beelden in zang en gebaar, dat datgene dat je brengt de bezoekers op de een of andere manier raakt. Als je na afloop alleen zou horen dat je het allemaal technisch prima hebt gezongen, dan heb je denk ik tekortgeschoten. Want technisch goed zingen kunnen velen en is niet goed genoeg wat mij betreft.”

De dingen die ze leert in Tilburg mag ze al snel in de praktijk brengen tijdens de musical Titanic. „Daar had ik een solorol in. Ik speelde een Iers meisje dat een beter leven wil in Amerika. In tegenstelling tot de film kent de musical Titanic niet echt hoofdrollen, maar wel een aantal bepalende rollen. Gelukkig had ik er zo een en Titanic was een prima stap voorwaarts.”

De deelname aan de musical betekende ook haar eerste contact met Joop van den Ende Produkties. Diezelfde club kwam ze weer tegen toen ze in het voorjaar van 2002 haar handtekening zette onder een tweejarig contract voor de hoofdrol in The Phantom of the Opera in Stuttgart. De productie werd op dat moment overgenomen door de Nederlandse musicaltycoon. Het ontbrak haar aan niets in de Duitse stad. „Ik kreeg een geweldig luxueus appartement aan de rand van de bosrijke omgeving van Stuttgart. We speelden normaliter zo’n zes dagen per week. De rol van Christine was geweldig om te doen. De hele stad was in de ban van The Phantom. Mijn beeltenis prijkte op huizenhoge borden en op een speciale bus. Een geweldige tijd, die echter ook zijn keerzijde had.”

Daarmee doelt de platinablonde zangeres op het sociale leven van een musicalster. „Die is ronduit mager. Week in week uit, zes dagen per week op het podium vergt een ijzeren discipline. Je stem is je handelswaar en daar moet je dus zuinig op zijn. Tijdens de dagen dat je moet werken, kun je je geen avond stappen veroorloven. En op die ene maandag dat je dan vrij bent, zijn er weinig mensen die met je willen gaan uit eten of een filmpje pakken. Die hebben hun portie meestal in het weekend al gehad.”

Janine beëindigt haar Duitse avontuur eind 2004. Daarna rolt ze weer in het normale leven. Althans wat je normaal noemt. Tijdens haar Phantom-tijd wordt door de eigenaren van een studio waar enige nummers uit de musical voor promotiedoeleinden worden geregistreerd, haar een voorstel gedaan om een eerste eigen album op te nemen. Janine ruikt haar kans om op een andere manier te laten zien wat zij in huis heeft. „Ik was heel blij met de aanbieding en heb die met beide handen aangepakt. Dus naast mijn concertwerk die mij veel in Duitsland brengt, heb ik heel veel tijd in de studio doorgebracht. Maar het resultaat, daar ben ik heel tevreden mee.”

Anderhalf jaar werkt ze aan My Musical Diary. Janine ziet het als haar visitekaartje. De diversiteit aan stijlen en talen krijgen op het album een gemeenschappelijke deler door haar stem. Eerlijk gezegd staan bijvoorbeeld de Tsjechische aria Rusalka en Kate Bush’ Wuthering Heights in de oorsprong natuurlijk mijlen ver van elkaar vandaan. Toch slaagt Janine erin om de twee zonder problemen in harmonie op haar cd te zetten. „Op dit album heb ik de grenzen van de klassieke zang willen opzoeken. Zoals ik dat in de praktijk van mijn dagelijks bestaan ook doe. Ik vind het heerlijk om allerlei uitingen in mijn vak op te doen, te ervaren. En natuurlijk droom ik van een fantastische hoofdrol in een prachtige opera van Mozart of Verdi. Maar eerst wil ik met dit album mijn naam laten klinken.”

Tekst: Bert van Klaveren
Foto: Rob Oostwegel
Limburgs Dagblad
16.03.2006