HOOFDROL VOOR JANINE KITZEN IN ANTWERPSE PHANTOM OF THE OPERA

’Ik bén het en zing daarbij’
Door Jos Frusch
Op het prikbord in de hal van het conservatorium zag ze de oproep voor de audities. Daarna ging het snel. Janine Kitzen schreef een brief en kreeg een uitnodiging. Een week of zes later had ze haar contract: de vaste rol van prinses en de understuddy – zeg maar de eerste reserve – van Christine, de hoofdrol, in de musicalproductie The Phantom of the Opera in Antwerpen. Komende zondag ligt de 21-jarige Kerkraadse sopraan voor de tweede keer in de armen van het spook.

Ze heeft iets met The Phantom, meer speciaal met de rol van Christine. Op concerten en in huwelijksmissen zong ze regelmatig de bekende, meeslepende ballades als ‘Denk aan mij’ en ‘kon ik nog maar even bij je zijn’. ,,Als er een auditie voor bijvoorbeeld Miss Saigon zou zijn geweest, dan was ik waarschijnlijk niet gegaan. Maar The Phantom”  Janine Kitzen spreekt het woord haast met ontzag uit. De vierdejaars studente solozang aan het Maastrichts conservatorium – ze heeft les van Frans Kokkelmans – twijfelde dan ook niet lang, hoewel de studieplannen voor dit schooljaar – examen Uitvoerend Musicus en Operaklas – eigenlijk al vast lagen. ,,Ik had zoiets van: we zullen wel zien. Ik was ook helemaal niet nerveus, ik vond het gewoon leuk.”
​
Maar de spanning nam toe toen Janine – ,,Je moest gewoon aansluiten in de rij”- uit de vele honderden internationale kandidaten werd geselecteerd voor de tweede ronde. ,,Ik kreeg de muziek van Christine mee naar huis en ze vroegen me om die in te studeren. Toen ben ik weer gaan voorzingen en dat beviel kennelijk ook want ik werd uitgenodigd voor de derde ronde. Die keer was er een regisseur uit Amerika speciaal komen overvliegen om me te beoordelen. En de laatste keer hebben ze met me gewerkt en zijn er video-opnames gemaakt die naar Amerika zijn gestuurd. In juli had ik mijn contract, in augustus zijn we begonnen met de repetities.” Je kunt aan haar zien en horen dat ze er nog steeds van geniet, al beseft ze dat ze na dit seizoen – de productie loopt tot en met juli – nog een jaartje de schoolbanken in moet. ,,Ik wil mijn conservatoriumstudie zeker afmaken. Ik zou het jammer vinden als ik mijn einddiploma niet zou halen.”

Maar Janine Kitzen heeft deze maanden weinig tijd om aan schoolbanken te denken. Zeven keer per week staat ze op de planken van de Antwerpse Stadsschouwburg; op zaterdag zijn er twee voorstellingen, alleen op maandag is ze vrij. Al kan dat ‘staat’ beter vervangen worden door ‘zingt’, ‘danst’ of ‘acteert’. Haar lessen klassiek en jazzballet aan het Kerkraadse muziekschool komen in ieder geval goed van pas. Vorige week dinsdag heeft ze voor het eerst de hoofdrol gezongen. Haar ogen glazen en er komt een brede lach op haar mond als ze eraan terugdenkt. ,,Dat was een heerlijke ervaring. Maar wel zwaar. The Phantom is eigenlijk het verhaal van Christine. Het gaat om de ontwikkeling die zij doormaakt van jong meisje in het ballet tot zelfbewuste jonge vrouw die zelf beslissingen neemt.” Het zou op haar zelf betrekking kunnen hebben. Weer die lach. ,,Weet je, ik kan het niet acteren, ik heb er zelf mijn emoties bij. Het hele proces dat Christine doormaakt, maak ook ik door. Ik leef me helemaal uit, dat maakt het extra zwaar. Het is niet zo dat ik zing en daarbij acteer. Ik bén het en zing daarbij.”

Van haar leraar Frans Kokkelmans kreeg ze alle steun toen ze het contract voor The Phantom eenmaal op zak had. ,,Hij vond die rol wel geschikt voor me. Ik ben nog jong, kan nog niet alles zingen.” Ook het feit dat The Phantom weliswaar een musical is, maar dicht tegen de opera aanleunt zal een rol hebben gespeeld bij de goedkeurende houding van haar docent. ,,Ik zal niet mijn hele leven musical blijven doen, maar voor de meeste opera’s moet mijn stem zich nog ontwikkelen. Dus deze productie komt precies op tijd. Het is bovendien heel leerzaam voor me. Het conservatorium is goed voor de basis, voor de techniek. Als je op het podium staat, kun je de mensen pas echt iets vertellen. Die combinatie van dansen, acteren, zingen, je inleven is echt hartstikke leuk.”
Ze is de jongste van de hele cast en dat maakt het voor Janine Kitzen nog meer bijzonder. ,,Sommige collega’s zeggen tegen me: ‘Wij zijn je pappa en mamma.’ Het is één grote familie. Er is hier onderling totaal geen jaloezie. Iedereen probeert me te helpen, de onderlinge band is heel hecht. Ik weet niet of dat altijd het geval is, maar dit bevalt me ontzettend goed. Het zal dan ook heel moeilijk worden om weer naar het conservatorium te gaan. Als de productieperiode verlengd zou worden en ze zouden me vragen voor de rol van Christine, dan weet ik nog niet wat ik zou doen.”

Voor de Kerkraadse sopraan, die twee jaar geleden bekend werd door haar optreden in het tv-programma Una Voce Particolare – ze hield er een stageweek bij Marjon Lambriks aan over – kost het in elk geval weinig moeite om deze zware klus tot een goed einde te brengen.
,, Natuurlijk is het zwaar, vooral lichamelijk. En de ene keer ben je beter in vorm dan de andere. Maar je houdt het vol omdat je het zo leuk vindt.” Dat plezier in haar werk zal vanaf nu alleen nog maar toenemen. Want voortaan zal ze minstens één keer per week als Christine op de Antwerpse musicalplanken staan. ,,Komende zondag gaat het weer gebeuren. Daar verheug ik me ontzettend op.”

Bron: Limburgs Dagblad. 10 februari 2000.